// Od czego się zaczęło? //
Pierwsze, podstawowe normy zachowań, moralne czy społeczne, wpaja
młodemu człowiekowi najbliższe środowisko, czyli rodzina. Rodzice,
dziadkowie lub starsze rodzeństwo są naszymi pierwszymi, oddanymi
nauczycielami.
Ja, jako dziesięciolatka dostałam w tym "pakiecie" coś jeszcze. Coś bardzo wyjątkowego, co chyba raz na zawsze mnie zmieniło.
Książkoholizm. Chyba najzdrowsze uzależnienie, jakie znam.
Będąc w podstawówce, czytanie książek było dla mnie najnudniejszym i
najbardziej absurdalnym zajęciem. Bezsensownym zapełnianiem nudy, która
gnębiła mnie podczas wakacji. Nie miałam koleżanek, z którymi mogłam się
umawiać i bawić, bo był to czas, kiedy wolały towarzystwo modnie
ubranych, bogatych i ładnych dziewczyn. Ja nie należałam do żadnej z
tych kategorii, więc wakacje spędzałam ze swoim młodszym rodzeństwem.
Mama bardzo cierpliwie i roztropnie podsuwała mi pomysł wzięcia do ręki
książki i "oderwania się od rzeczywistości", jak to często mówiła. Będąc
już niemal zdesperowaną, sięgałam po lekturę, ale chwilowy zapał do
czytania kończył się na kilku przeczytanych stronach. Jednym słowem -
nie lubiłam czytać.
Wszystko zmieniła ta oto lektura:
Bardzo stary i zniszczony egzemplarz
W pustyni i w puszczy, lektura
szkolna, którą czytałam w piątej klasie. Były wtedy zimowe ferie.
Polonistka zadała nam przeczytanie jej podczas tych dwóch tygodni laby.
Jako ambitna uczennica nie miałam innego wyjścia, ba - nie znałam nawet
innego sposobu (streszczenia nigdy nie były dla mnie rozwiązaniem, bo
uważałam, że takie "pójście na skróty" może obrócić się przeciwko mnie),
usiadłam więc i zaczęłam czytać. Każdego kolejnego dnia, kiedy
zagłębiałam się w przygody Stasia i Nel zauważałam, że czytam coraz
większe i dłuższe fragmenty i - co najważniejsze i najdziwniejsze -
zaczęło sprawiać mi to przyjemność. Prawdziwą przyjemność. Kiedy
odkładałam ją na półkę, po przeczytaniu "dziennej dawki" lektury, nie
potrafiłam o niej zapomnieć. Spędzałam z tą książką całe dnie i dzięki
temu przeczytałam ponad trzysta stron w niecały tydzień - co było dla
mnie nie lada osiągnięciem. Nadal jestem z tego dumna, mimo, że
poprawiałam ten rekord już wiele, wiele razy.
Od tamtej pory zaczęłam chętniej czytać szkolne lektury i sięgać do biblioteczki mojej mamy.
Jej kolekcja osiągnęła liczbę około
trzystu
książek. Często pytałam ją, dlaczego je kupowała, odpowiedź brzmiała:
"bo sprawiało mi to przyjemność". Jakże doskonale ją teraz rozumiem.
Jako
gimnazjalistka zaczęłam kolekcjonować książki. No i oczywiście czytać.
Budżet na ich kupowanie mam raczej skromny, bo uczęszczam do szkoły z
internatem, więc większość kieszonkowego przeznaczam na bilety PKP czy
autobusowe lub najpotrzebniejsze wydatki związane ze szkołą. Dlatego
staram się dobierać takie książki, które warto jest przeczytać i po
odłożeniu ich na półkę pozostawiają w umyśle zgliszcza, jak po przejściu
huraganu.
Obecnie moja imponująca kolekcja,
40 książek czeka na swoje miejsce na regałach w moim nowym pokoju. Nie
jest to zawrotna i godna podziwu liczba, ale staram się systematycznie
ją powiększać. Już wkrótce kolejna perełka powinna dołączyć do
biblioteczki, o czym na pewno będziecie mogli tutaj przeczytać :)
Brak komentarzy: